Wednesday, February 29, 2012

ദൈ­വം ഒഴി­ച്ചി­ട്ട­ ഇടം

പുസ്തകം : ദൈ­വം ഒഴി­ച്ചി­ട്ട­ ഇടം
രചയിതാവ് : രാമചന്ദ്രന്‍ വെട്ടിക്കാട്

പ്രസാധകര്‍ : സൈ­ക­തം ബു­ക്സ്

അവലോകനം : കുഴൂര്‍ വിത്സന്‍




­നി­ന്റെ കവി­ത­കള്‍
­വീ­ണ്ടും ശ്വ­സി­ക്കു­ന്ന­തി­ന്
­തൊ­ട്ട് മുന്‍­പ്
അ­രി തി­ള­ച്ച് തൂ­വു­ന്ന­തി­ന്റെ മണം കൊ­ണ്ടു­.
­സ്വ­ന്ത­മാ­യി ഉണ്ടാ­ക്കി­യ
അ­രി­കൊ­ണ്ട് മാ­ത്രം­
എ­ന്നും രാ­വി­ലെ കഞ്ഞി­
­കു­ടി­ച്ചി­രു­ന്ന അപ്പന്‍
­വ­ന്ന് ചോ­ദി­ച്ചു­
­നീ­യും രാ­മ­ച­ന്ദ്ര­നും­
­ത­മ്മി­ലെ­ന്ത്
അ­വന്‍ എവി­ട­ത്തു­കാ­ര­നാ­ണ്
­ക­ള്ള് കു­ടി­ക്കു­മോ­
­പ­ണി­യെ­ടു­ക്കു­മോ­
­കു­ടു­മ്മം നോ­ക്കു­മോ­
അ­രി തൂ­വിയ മണ­ത്തി­ന്റെ കൂ­ടെ­
അ­മ്മ­യും വന്നു­
അ­മ്മ­യും ചോ­ദി­ച്ചു­
ആ ചെ­ക്ക­നേ­താ­ണ്
­നി­ന്റെ കൂ­ടെ­യാ­ണോ പണി­യെ­ടു­ക്കു­ന്ന­ത്
­മ­ല­യാ­ളി­യാ­ണോ (ക്രി­സ്ത്യാ­നി അല്ല­ല്ലേ­യെ­ന്ന് അമ്മ­യു­ടെ ഭാ­ഷ)
അ­വ­നെ­ന്തെ­ങ്കി­ലും­
­തി­ന്നാന്‍ കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ടി വരു­മോ­
അ­മ്മി­ണി­യും വന്നു­
അ­വള്‍ മാ­ത്രം ചി­രി­ക്കു­ന്ന­ത് കണ്ടു­.
­നി­ന്റെ കവി­ത­കള്‍
­വീ­ണ്ടും ശ്വ­സി­ക്കു­മ്പോള്‍
അ­വള്‍ മാ­ത്രം കര­യു­ന്ന­ത് കേ­ട്ടു­.
­നി­ന്റെ കവി­ത­കള്‍
­വീ­ണ്ടും ശ്വ­സി­ക്കു­ന്ന­തി­ന് മുന്‍­പ്
­ഞാന്‍ എന്നോ­ട് തന്നെ­
­ചോ­ദി­ക്കു­ക­യാ­ണ്
­നീ ആരാ­ണ്
എ­വി­ട­ത്തു­കാ­ര­നാ­ണ്
എ­ങ്ങ­ന­ത്തെ­യാ­ളാ­ണ്
­നീ­യെ­ന്റെ ആരാ­ണ്
ഇ­തെ­ഴു­തു­മ്പൊള്‍ നീ­യെ­ത്ര അക­ലെ­യാ­ണ്. എങ്കി­ലും എന്റെ­യും നി­ന്റെ­യും കവി­ത­കള്‍ ശ്വ­സി­ക്കു­ന്ന­ത് ഒരേ വാ­യു­വാ­ണ് എന്നെ­നി­ക്ക് തോ­ന്നു­ന്നു­.
അ­ന്ത­രീ­ക്ഷം കൊ­ണ്ട്, പ്രാ­ണ­വാ­യു കൊ­ണ്ട് കൂ­ട­പ്പി­റ­പ്പു­ക­ളായ നമ്മു­ടെ കവി­ത­കള്‍­ക്ക് സ്നേ­ഹം കൊ­ണ്ട് മാ­ത്രം ഈ കു­റി­പ്പ്. നമ്മു­ടെ തൃ­ശ്ശൂ­ര് ഭാ­ഷ­യില്‍
ഒ­രു എടാ പോ­ടാ വി­ളി­.
------------------------------
ഒ­രു വെ­ള്ളി­യാ­ഴ്ച്ച
­നാ­ട് വി­ട്ട് ഗള്‍­ഫി­ലെ­ത്തി­യ­വ­രു­ടെ ഞാ­യ­റാ­ഴ്ച­യാ­ണ് വെ­ള്ളി­യാ­ഴ്ച. അനൂ­പ് ചന്ദ്ര­ന്റെ കവി­ത­യില്‍ ഉള്ള പോ­ലെ നന­ച്ചി­ട്ട കി­നാ­ക്കള്‍ അല­ക്കി വെ­ളു­പ്പി­ക്കാ­നു­ള്ള ഒരു വെ­ള്ളി­യാ­ഴ്ച. വെ­ന്തു­വോ ജീ­വി­ത­മെ­ന്ന് രു­ചി­ച്ച് നോ­ക്കു­വാ­നൊ­രു വെ­ള്ളി­യാ­ഴ്ച.
അ­വ­ധി­യി­ല്ലാ­ത്ത വാര്‍­ത്ത­ക­ളില്‍ നി­റ­ഞ്ഞ് ദു­ബാ­യ് മീ­ഡിയ സി­റ്റി­യി­ലെ ഏഷ്യാ­നെ­റ്റ് ഓഫീ­സില്‍ ഒരു വാര്‍­ത്താ വാ­യ­ന­ക്കാ­രന്‍ ഇരി­ക്കു­ക­യാ­ണ്. നട­ക്കു­ക­യാ­ണ്. ഇട­ക്കി­ടെ സി­ഗ­ര­റ്റ് വലി­ക്കു­ക­യാ­ണ്. വാര്‍­ത്ത­ക­ളില്‍ നി­ന്ന് രക്ഷ­പ്പെ­ടു­ത്ത­ണേ­യെ­ന്ന് ആരോ­ടോ പി­ന്നെ­യും പി­ന്നെ­യും പറ­യു­ക­യാ­ണ്. ഒരു കാര്‍ നി­റ­യെ കവി­ത­യു­മാ­യി നീ­യ­ന്ന് താ­ഴെ വന്നു. ഖത്ത­റില്‍ നി­ന്ന് ദു­ബാ­യ് വരെ­യു­ള്ള വേ­ഗ­ത­യില്‍ കവി­ത, കു­പ്പി­യില്‍ കവി­ത. കൂ­ടെ­യു­ള്ള കടി­ക്കാ­ടി­ലും ശശി­യി­ലും നജൂ­സി­ലും കവി­ത. വലി­ക്കു­ന്ന സി­ഗ­ര­റ്റി­ലും കവി­ത. തൃ­ശ്ശൂര്‍ സാ­ഹി­ത്യ അക്കാ­ദ­മി­യു­ടെ വഴി­യി­ലെ­വി­ടെ­യോ മറ­ന്നു­വെ­ച്ച പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ കാ­ണാ­നെ­ന്ന പോ­ലെ ഞാ­നോ­ടി­വ­ന്നു. എടാ­യെ­ന്ന് ഞാന്‍ വി­ളി­ച്ചു. പോ­ടാ­യെ­ന്ന് ഇട­ക്കി­ടെ നീ പറ­ഞ്ഞു­.
­നീ പകു­ത്ത സി­ഗ­ര­റ്റി­നി­ട­ക്ക് നഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­പ്പോള്‍ എപ്പ­ഴോ ഞാന്‍ എന്നോ­ട് തന്നെ ചോ­ദി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഈ രാ­മ­ച­ന്ദ്രന്‍ ആരാ­ണ്, എവി­ട­ത്തു­കാ­ര­നാ­ണ്, എങ്ങ­ന­ത്തെ­യാ­ളാ­ണ്.
­രാ­മ­ച­ന്ദ്രാ ഏത് സ്കൂ­ളില്‍
ഏ­ത് ബഞ്ചി­ലാ­ണ്
­ന­മ്മ­ളൊ­രു­മി­ച്ച് പഠി­ച്ച­ത്.
എ­പ്പോ­ഴാ­ണ് നീ­
­ജീ­വി­ത­ത്തി­ലേ­ക്ക് മരി­ച്ച­ത്
എ­പ്പോ­ഴാ­ണ് നീ­
­ക­വി­ത­യി­ലേ­ക്ക് ജനി­ച്ച­ത്.
അ­തേ­ടാ, ഏതോ സ്ക്കൂ­ളില്‍ ഏതോ ഒരു ബഞ്ചില്‍ ഒരു­മി­ച്ചി­രു­ന്ന­തി­ന്റെ ചൂ­ട്, കു­റേ നേ­രം ഒരു­മി­ച്ചി­രി­ക്കു­മ്പോള്‍ ഉണ്ടാ­കു­ന്ന ബഞ്ചി­ന്റെ ചൂ­ട്,
എ­ന്തോ ഒരു ചൂ­ടി­ന്റെ ഇഷ്ടം ചൂ­ടി­ന്റെ ധൈ­ര്യം നമു­ക്കി­ട­യില്‍.
­വാര്‍­ത്ത­ക­ളി­ലേ­ക്ക് ഒറ്റ­യ്ക്കാ­ക്കി ഒരു കാര്‍ കവി­ത­യു­മാ­യി നീ­യ­ന്ന് ഓടി­ച്ച് പോ­യ­പ്പോള്‍ വല്ലാ­താ­യി. സ്കൂ­ളി­ന്റെ പടി മു­തല്‍ തല്ല് പി­ടി­ച്ചും തമ്മില്‍ കെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ചും വീ­ട്ട് പടി­ക്ക­ലെ­ത്തു­മ്പോള്‍ ഒരു രാ­ത്രി­യി­ലേ­ക്ക് വി­രി­യു­ന്ന­തി­ന്റെ എന്തോ സങ്ക­ടം പോ­ലെ ഒന്ന് -
'ഉ­റ­ക്കം വി­ട്ടു­ണ­രു­ന്ന­ത്' എന്ന നി­ന്റെ ഈ ­ക­വി­ത വാ­യി­ക്കു­മ്പോള്‍ ഇപ്പോള്‍ അത്ഭു­തം തോ­ന്നു­ന്നു­.
“­ശ്രീ­ധ­രേ­ട്ട­ന്റെ ഇട­വ­ഴി­യും­
­പാ­റേം തോ­ടും കട­ന്നാ­ണ്
ഉ­റ­ക്ക­ത്തി­ലെ­ന്നും­
­സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങു­ന്ന­ത്.
­കാ­യ്ച്ചു­നില്‍­ക്കു­ന്ന മദി­രാ­ശി­മ­ര­വും­
­ക­ട­ന്ന് സ്കൂ­ളി­ലെ­ത്തു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും­
­സെ­ക്ക­ന്റ് ബെ­ല്ല­ടി­ച്ചി­രി­ക്കും­.
­പിന്‍­ബെ­ഞ്ചില്‍
­സു­രേ­ന്ദ്ര­നും ജോ­സും­
­നേ­ര­ത്തേ­യു­ണ്ടാ­കും­,
­ഹോം വര്‍­ക്ക് ചെ­യ്യാ­തെ­.
­മാ­രാ­ര് മാ­ഷെ­ത്തു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും­
എ­ന്റെ പു­സ്ത­കം പകര്‍­ത്താന്‍."
­ഹോം വര്‍­ക്കു­കള്‍ ചെ­യ്യാ­ത്ത ഒരു മു­തിര്‍­ന്ന­യാള്‍ ഹോം വര്‍­ക്കു­കള്‍­ക്കി­ട­യി­ലും കവിത കാ­ണു­ന്ന നി­ന്നെ ഒന്ന് പകര്‍­ത്തു­ക­യാ­ണ്. നി­ന്റെ സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ഒരു ടെ­സ്റ്റ് പേ­പ്പ­റില്‍ എങ്കി­ലും വി­ജ­യി­ക്കു­വാന്‍.
********************
­ക­വി­ത­യി­ലെ­
­ര­ണ്ടാം നി­ര­ക്കാ­രന്‍;
­ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ­
­സെ­ക്ക­ന്റ് ഷോ­ക­ളും­
ഇ­താ ഞാന്‍ ഒരു വി­ശ്വ­മ­ഹാ­ക­വി­യെ അവ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ന്നു എന്ന മട്ടി­ലാ­ണ് മി­ക്ക അവ­താ­രി­ക­ക­ളും വരാ­റു­ള്ള­ത്. ­രാ­മ­ച­ന്ദ്രന്‍ വെ­ട്ടി­ക്കാ­ട് എന്ന യു­വ­ക­വി­യു­ടെ ആദ്യ പു­സ്ത­ക­ത്തി­ന്റെ അവ­താ­രി­കാ­കാ­ര­ന് അങ്ങ­നെ­യെ­ഴു­താന്‍ മന­സ്സി­ല്ല. വെ­ട്ടി­ക്കാ­ട് ഒരു വി­ശ്വ­മ­ഹാ­ക­വി­യോ ഒന്നാം നിര കവി­യോ അല്ല എന്ന­തു തന്നെ അതി­നു കാ­ര­ണം. മല­യാള കവി­ത­യില്‍ എന്തു കൊ­ണ്ടും രണ്ടാം നി­ര­ക്കാ­ര­നാ­ണ് രാ­മ­ച­ന്ദ്രന്‍ വെ­ട്ടി­ക്കാ­ട്. രണ്ടാം നിര ബഞ്ചില്‍ ഇരു­ന്ന് പഠി­ക്കു­ന്ന­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ച് അയാള്‍ എഴു­തു­ന്ന­ത് പോ­ലെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ സെ­ക്ക­ന്റ് ഷോ­ക­ളെ­ക്കു­റി­ച്ച് അയാള്‍ പറ­യു­ന്ന­ത് പോ­ലെ കവി­ത­യി­ലും അയാള്‍ രണ്ടാം നി­ര­യി­ലാ­യി­പ്പോ­കു­ന്നു­.
­കാ­ര­ണ­ങ്ങള്‍ പല­താ­ണ്. നാ­ട്ടി­ലേ­ത് പോ­ലെ ഒരു ഒന്നാ­ന്ത­രം ജീ­വി­ത­മ­ല്ല ഗള്‍­ഫി­ലേ­ത്. കു­റേ­ക്കാ­ല­മാ­യി രാ­മ­ച­ന്ദ്രന്‍ വെ­ട്ടി­ക്കാ­ട് ഗള്‍­ഫി­ലാ­ണ്. ഇട­ക്ക് ഒന്നാ­ന്ത­രം ജീ­വി­തം കു­ടി­ക്കു­വാന്‍ ഒന്നാം തരം ജീ­വി­തം ഉറ­ങ്ങു­വാന്‍ അയാള്‍ നാ­ട്ടി­ലെ­ത്താ­റു­ണ്ട്. ഈ ഒന്നാം തര­ത്തി­നും രണ്ടാം തര­ത്തി­നും ഇട­യി­ലാ­ണ് വെ­ട്ടി­ക്കാ­ടി­ന്റെ കവി­ത­യെ­ന്ന് തോ­ന്നു­ന്നു. ഗള്‍­ഫി­ലാ­യി­രി­ക്കു­മ്പോ­ഴും എട്ടേ എട്ടു വരി­കള്‍ കൊ­ണ്ട് നാ­ട്ടില്‍ കാ­ല് കു­ത്തു­വാന്‍ ഇയാള്‍­ക്കാ­കു­ന്നു­ണ്ട്. അത് തന്നെ­യാ­ണ് ഈ കവി­ത­ക­ളും ഇച്ഛ­യും ഊര്‍­ജ്ജ­വും. ഈ എട്ടു വരി­കള്‍ ഒന്നി­രു­ത്തി വാ­യി­ക്കു­ക.
"­ലേ­ബര്‍ ക്യാ­മ്പില്‍ നി­ന്നും­
­സി-റിം­ഗ് റോ­ഡ് വഴി­
IBQ ബാ­ങ്കി­ന്റെ പര­സ്യ­ത്തി­ലെ­
­ഗോ­ത­മ്പ് പാ­ട­ത്തി­ലൂ­ടെ­
­വ­ഴി­യ­രി­കി­ലെ പച്ച­പ്പി­ലൂ­ടെ­
­പാ­ട­ത്തേ­ക്കി­റ­ങ്ങി­.
­വ­ര­മ്പ­ത്തെ പു­ല്ലി­ലെ­
­പു­ലര്‍ മഞ്ഞില്‍ കാല്‍ തണു­ത്തു­."
(­സെ­ക്ക­ന്റ് ഷോ­)
­മ­രു­ഭൂ­മി­യില്‍ നി­ന്ന് എട്ട് വരി കൊ­ണ്ട് നാ­ട്ടി­ലെ­ത്തി കാല്‍ തണു­പ്പി­ക്കാ­നു­ള്ള കവി­ത­യു­ടെ മാ­ജി­ക് ഇയാള്‍ സ്വ­ന്ത­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ട്. അതി­ന് മഹാ­ക­വി­ക­ളു­ടെ അനു­ഗ്ര­ഹാ­ശി­സു­ക­ളോ അക്കാ­ദ­മി­ക­ളു­ടെ അം­ഗീ­കാ­ര­ങ്ങ­ളോ ഒന്നു­മ­ല്ല അടി­സ്ഥാ­നം. നാ­ട്ട് വഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ ചെ­രി­പ്പി­ടാ­തെ നട­ന്ന­തി­ന്റെ ഊര്‍­ജ്ജം, മരു­ഭൂ­മി­യില്‍ പക­ല­ന്തി­യോ­ളം പണി­യെ­ടു­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ തഴ­മ്പ്, കണ്ട­വ­രൊ­ക്കെ കൂ­ട്ടു­കാ­രാ­കു­ന്ന ഇഹ­ലോ­ക­ത്തേ­യും ഇ-ലോ­ക­ത്തേ­യും മനു­ഷ്യ­പ്പ­റ്റ്. അതൊ­ക്കെ തന്നെ­യാ­ണെ­ന്ന് എനി­ക്ക് തോ­ന്നു­ന്നു. നി­ങ്ങള്‍­ക്ക് എന്ത് തോ­ന്നു­ന്നു­?
­ജീ­വി­തം സെ­ക്ക­ന്റാ­യി­പ്പോ­കു­ന്ന പ്ര­വാ­സി­യു­ടെ സാ­ധാ­രണ ജീ­വി­തം ആവി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന 'സെ­ക്ക­ന്റ് ഷോ' എന്ന ഒറ്റ­ക്ക­വിത മാ­ത്രം മതി രാ­മ­ച­ന്ദ്രന്‍ വെ­ട്ടി­ക്കാ­ടി­നെ കവി­യെ­ന്ന് വി­ളി­ക്കു­വാന്‍. പരാ­ജ­യ­ത്തി­ന്റേ­യും അവി­ശ്വാ­സ­ത്തി­ന്റേ­യും മത­വും രാ­ഷ്ട്രീ­യ­വും രാ­മ­ച­ന്ദ്ര­ന്റെ കവി­ത­കള്‍ അവ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ന്നു­ണ്ട്.
"­നാ­ല് പേര്‍ ചേര്‍­ന്ന്
­മേ­യു­ന്ന അവ­ളു­ടെ­
­മാ­റില്‍ കി­ട­ന്ന്
­സ്വര്‍­ണ്ണ­ക്കു­രി­ശി­ലെ­
­യേ­ശു­വി­ന് ശ്വാ­സം മു­ട്ടി­.

അ­തു കണ്ട് അതി­ലൊ­രു­വ­ന്റെ­
­കൈ­യി­ലെ പച്ച കു­ത്തി­യ
­ചെ­ഗു­വേര ചി­ത്ര­ത്തി­ന്
­ചി­രി പൊ­ട്ടി­."
(ഇ­തി­നാ­യി­രു­ന്നോ­)
ഓര്‍­മ്മ കവി­ത­യു­ടെ നില നില്‍­പ്പ് കൂ­ടി­യാ­ണ്. കാ­ല­ത്തി­ന്റേ­യും. അഴു­ക്കാ­കു­ന്ന­തി­ന് മുന്‍­പ് കേ­ര­ളം വി­ട്ട­തി­നാ­ലാ­വ­ണം വെ­ട്ടി­ക്കാ­ടി­ന്റെ കവി­ത­യി­ലെ മത­മി­ല്ലാ­ത്ത സാ­ഹോ­ദ­ര്യം വാ­യി­ക്കാന്‍ നല്ല കൌ­തു­ക­മാ­ണ്.
"­വ­ട­ക്കു­പു­റ­ത്തെ അമ്മി­ക്ക­ല്ലി­ള­ക്കി­
­വ­യ­ലി­നെ മു­റി­ച്ച്
­ജോ­സേ­ട്ട­ന്റെ വാ­റ്റ് പു­ര­യും­
­ത­കര്‍­ത്തി­ട്ട് നി­ല­ക്കാ­ത്ത ഓട്ടം­.
ഒ­റ്റ വേ­ലി­ച്ചാ­ട്ട­ത്തി­ന്
­പോ­യി­രു­ന്ന
­കു­ട്ടേ­ട്ട­ന്റെ വീ­ട്ടി­ലേ­ക്ക്
­കി­ലോ­മീ­റ്റ­റു­കള്‍, മേല്‍­പ്പാ­ലം­.“
(­സ­മാ­ന്ത­രം­)
­രാ­മ­ച­ന്ദ്ര­ന്റെ കവി­ത­യില്‍ ഇപ്പോ­ഴും ഒരു കേ­ര­ള­മു­ണ്ട്. മതം, ജാ­തി, പണം, ആണ്, പെ­ണ്ണ്, അധി­കാ­രം നാ­നാ­വി­ധ­ത്തില്‍ (നൂ­റാ­വി­ധ­ത്തി­ലോ) ഛി­ന്ന­ഭി­ന്ന­മാ­യി­പ്പോ­കു­ന്ന ഒരു കേ­ര­ള­മ­ല്ല അത്. ഓര്‍­മ്മ­യി­ലെ ഒരു കേ­ര­ളം. അത് പു­നര്‍­നിര്‍­മ്മി­ക്കുക എളു­പ്പ­മ­ല്ല. അങ്ങ­നെ­യൊ­രു സ്വ­പ്ന­വ­ഴി കൂ­ടി ഈ കവി­ത­കള്‍ വാ­യ­ന­ക്കാ­ര­ന് നല്‍­കു­ന്നു­ണ്ട്.
ആ­ത്മ­സം­ഘര്‍­ഷം കവി­ത­ക­ളു­ടേ­യും കവി­ക­ളു­ടേ­യും അടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ണ്. വെ­ട്ടി­ക്കാ­ടി­ന്റെ ഒരു നി­രീ­ക്ഷ­ണം നോ­ക്കു­ക.
"­വേ­ട്ട­ക്കാ­രന്‍
­വേ­ട്ട­ക്ക് വരാ­താ­യ­പ്പോള്‍
ഇ­ര­കള്‍­ക്ക് മു­ഷി­ഞ്ഞു­.
­പി­ന്നെ­യ­വര്‍
­പ­ര­സ്പ­രം വേ­ട്ട­യാ­ടി­."
(­വേ­ട്ട­ക്കാ­ര­നും ഇര­ക­ളും­)
­മ­ണ്ണില്‍ വേ­രു­റ­പ്പി­ച്ച­വ­നെ­ങ്കി­ലും മരു­ഭൂ­മി­യില്‍ ഒട്ടേ­റെ യു ടേ­ണു­കള്‍ തി­രി­ഞ്ഞു­വെ­ങ്കി­ലും വെ­ട്ടി­ക്കാ­ട് എന്ന കവി­യു­ടെ കവിത സ്വ­ന്തം ഇടം കണ്ടെ­ത്തി­യ­ത് സൈ­ബര്‍ ലോ­ക­ത്താ­ണ്. സൈ­ബര്‍ ബിം­ബ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ തന്നെ കവി­ത­യാ­വി­ഷ്ക്ക­രി­ക്കാന്‍ ഇവ­നാ­വു­ന്നു­ണ്ട്.
“­സീ­ലിം­ഗില്‍ തൂ­ങ്ങു­ന്ന
ഈ ഒറ്റ­ക്ക­യ­റി­ലൂ­ടെ­
ഇന്‍­വി­സി­ബിള്‍ ആയ­ത്
­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ പാ­സ്സ് വേ­ഡ്
­മ­റ­ന്ന് പോ­യ­ത് കൊ­ണ്ടാ­ണ്.”
(­പാ­സ്സ് വേര്‍­ഡ്)
­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളു­ടെ കാ­ല­ത്തില്‍ ഈ കവി­യു­ടെ ജന്മ­പ­ര­മ്പ­ര­യില്‍ ആരോ കഠി­ന­മാ­യി കൂ­ടോ­ത്രം ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്ന് പറ­യാ­തെ വയ്യ. അച്ഛ­നും കവി­യും മക­ളും പരി­സ­ര­മാ­യി അവ­ത­രി­ക്കു­ന്ന വരി­കള്‍ നോ­ക്കു­ക:
“അ­ച്ഛ­ന്റെ അച്ഛ­നെ­വി­ടെ­യെ­ന്ന്
ഇ­ള­യ­മ­കള്‍ ചോ­ദി­ക്കെ­
­മ­രി­ച്ച് പോ­യെ­ന്ന മറു­പ­ടി­ക്ക്
എ­നി­ക്ക് കാ­ണാ­നാ­യി­ല്ല­ല്ലോ-
­യെ­ന്ന­വ­ളു­ടെ സങ്ക­ടം­.
­നി­ന്നെ­ക്കാ­ണി­ക്കാ­നൊ­രു­
­ഫോ­ട്ടോ പോ­ലും കരു­തി­യി­ല്ലെ­ന്ന
­കു­റ്റ­ബോ­ധം കണ്ണ് നി­റ­ക്കും­.”
(അ­ച്ഛന്‍)
­ജ­നി­ച്ച നാ­ടി­നും, ജീ­വി­ത­ത്തോ­ട് പോ­ര­ടി­ക്കു­ന്ന നാ­ടി­നും, ആഗോ­ള­മാ­യി പടര്‍­ന്ന് കി­ട­ക്കു­ന്ന സൈ­ബര്‍ നാ­ടി­നും ഇട­യില്‍ ഇതാ ഒരു കവി തന്നെ അട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക­യാ­ണ്. അതി­ലൂ­ടെ ഒരു മനു­ഷ്യ­നെ അട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക­യാ­ണ്. ഈ കവി­ത­ക­ളില്‍ വാ­യ­ന­ക്കാ­രാ നീ നി­ന്നെ­യും കണ്ടെ­ടു­ത്തു കൊ­ള്ളു­ക.
**********************
­ക­വിത കു­ടി­ച്ച് കവിത വലി­ച്ച് കവിത പാ­ടി കവിത കണ്ട് ഒരു ദി­വ­സം ഞങ്ങള്‍ നാ­ലു­പേര്‍. കവി­ത­യു­ടെ ഒരു പകല്‍­ക്കി­നാ­വന്‍, കവി­ത­യു­ടെ ഒരു എര­ക­പ്പു­ല്ല്, കവി­ത­ക­ളു­ടെ ഒരു വെ­ട്ടി­ക്കാ­ട്, കവി­ത­യു­ടെ ഈ കു­രി­ശു­മ­രം, ഞങ്ങള്‍ നാ­ല് പേര്‍ എത്ര കി­ട­ന്നി­ട്ടും ഉറ­ങ്ങി­യി­ല്ല. എത്ര തളര്‍­ന്നി­ട്ടും ഉറ­ങ്ങി­യി­ല്ല. എത്ര കു­ടി­ച്ചി­ട്ടും ദാ­ഹം തീര്‍­ന്നി­ല്ല. കവിത കലര്‍­ന്ന ആ പാ­തി­രാ­ത്രി­യില്‍ വി­ല്ല­യില്‍ നി­ന്നൊ­ഴി­പ്പി­ച്ച ഒരു ധന­വാ­ന്റെ കാ­റി­ന്റെ കാ­റ്റ­ഴി­ക്കു­വാന്‍ ഞാന്‍ പാ­ട്പെ­ട്ടു. നീ­യ­ന്ന് ധൈ­ര്യ­ത്തോ­ടെ കൂ­ട്ടു­കൂ­ടി. വയ­നാ­ടന്‍ മല­നി­ര­ക­ളില്‍ ഒരു വര്‍­ഗ്ഗീ­സി­നേ­യും സു­ധാ­ക­ര­നേ­യും പോ­ലെ വി­പ്ല­വ­ത്തി­ന്റെ രണ്ട് ഫോ­ട്ടോ­സ്റ്റാ­റ്റു­കള്‍. അന്ന് രാ­ത്രി പോ­ലീ­സി­നെ പേ­ടി­ച്ച് മി­ണ്ടാ­തെ നാ­ല് പേ­രും ഒരു വി­ല്ല­യി­ലെ മു­റി­യില്‍ കെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ച് കി­ട­ന്നു. പി­ന്നീ­ടെ­പ്പോ­ഴോ നമ്മ­ളു­റ­ങ്ങി­പ്പോ­യി. ഏറെ നാ­ളു­കള്‍­ക്ക് ശേ­ഷം നീ­യൊ­രു കവിത തന്നു­.
(­നി­ന­ക്ക് ഞാ­നി­ല്ലേ­യെ­ന്ന്)
ഇ­ന്ന് ആ കവിത ഒരി­ക്കല്‍ കൂ­ടി വാ­യി­ക്കു­മ്പോള്‍ രാ­മ­ച­ന്ദ്രാ, ഞാന്‍ നി­ന്നോ­ട് തന്നെ ചോ­ദി­ക്കു­ക­യാ­ണ്
­നീ ആരാ­ണ്
­നീ എവി­ട­ത്ത് കാ­ര­നാ­ണ്
എ­ങ്ങ­ന­ത്തെ­യാ­ളാ­ണ്
­നീ എന്റെ ആരാ­ണ്.

1 comment:

  1. രാമചന്ദ്രന്‍ വെട്ടിക്കാടിന്‍റെ കവിത ദൈവം ഒഴിച്ചിട്ട
    ഇടം.കുഴൂര്‍ വിത്സന്‍റെ ആ പുസ്തകത്തെ പറ്റിയുള്ള
    അവലോകനം.
    വായിക്കാന്‍ തോന്നും തരത്തില്‍ മനോഹരമായി.
    ആശംസകള്‍

    ReplyDelete

താങ്കൾ എന്തുപറയുന്നു പുസ്തക വിചാരത്തെപ്പറ്റി ?